دنیای این روزهای من

خدایا از وقتی که تو از دنیای من رفتی منم از دنیای خودم رفتم خیلی گشتم اما نه تو رو پیدا کردم

نه خودم رو

دنیای این روزهای من ظاهر سفید و باطن سیاهی داره انگار تو یه جنگل با درختای بلند و در هم

تنیده که نور خورشید نمی تونه بهش نفوذ کنه و تاریک و سیاهه گم شدم اگه از اول تو این جنگل

بودم حرفی نبود اما وقتی می دونم نور چیه درکش کردم روشنایی رو می شناسم توش راه رفتم

دویدم ازش لذت بردم نمی تونم این روزها رو تحمل کنم شاید اون روشنائی و نور توهم خیالم بود

اما لذت بخش بود این روزها اون توهم سراغم نمی یاد فقط سیاهی می بینم

وایستادم نمی تونم قدم از قدم بردارم نمی دونم اگه قدم بردارم قدم بعدی من کجا می تونه باشه

بازم روی همین زمین سفت و محکم یا یه باتلاق یا یه جایی بدتر از این جایی که هستم

منی که تویه اون روشنائی می دویدم خیلی جلوتر از جایی که وایستاده بودم رو می دیدم این

ایستا بودن عذابم می ده دنیای این روزهای من شباهتی به دنیا نداره مثه وایستادن تویه قفس

هم قد خودمه که نه راه پیش داره نه پس اما خدایا یه حسی از تو در من هست که می دونم

تو رو دارم واسه برگشتنت هر شب درها رو باز می ذارم

خدایا برگرد تا من هم برگردم

دوشنبه 14 شهریور 1390 - 8:49:00 AM

عضویت در گوهردشت
رمز عبورم را فراموش کردم

نظر ها

mohsen

http://shapalagh.gegli.com

ارسال پيام

چهارشنبه 16 شهریور 1390 11:30:18 AM

قشنگ بود... خوشمان آمد

mojgan

http://www.gegli.com

ارسال پيام

سه شنبه 15 شهریور 1390 10:05:26 AM

سلام . جالب بود . اره همه ما یه زمانی از خدا دور میشیم یعضی خیلی دور میشن طوری که دیگه راهو گم میکنن اما بعضی ها نه . نرفته برمیگردنند . نمیدونم تو از کدوم دسته ای اما باید بدونی واسه برگشت اونی که باید قدم برداره و بره تویی نه خدا . تو باید بری پیش اون